Maar, wie wil er nu geen mooie, leuke tuin??
Wel, we wonen hier dit jaar 7 jaar, en hadden toen we introkken, 'maar' 1 bengeltje. Niet veel later, werd ik opnieuw zwanger. En de rest is geschiedenis.
Maar een mooi aangelegde tuin in combinatie met kinderen, dat is een 'no go'.
Ik had geen zin om telkens te moeten kijven omdat ze de bloemen aan het plukken waren, of ze stuk hadden gedaan met de voetbal, dus kwamen we al snel tot de conclusie 'zolang de kinderen klein zijn, bestaat onze tuin enkel uit gras'.
En zo geschiedde.
3 jaar geleden, kreeg het ventje echter wel een opwelling van plant- en zaailust, en begon met veel enthousiasme een stuk grond om te spitten naast het huis. Want daar zou zijn moestuin komen.
Hij zaaide, er kwamen plantjes piepen, en wat er toen misgelopen is, kan ik me niet meer herinneren. (Dank u slecht geheugen). Helpt mij er aan denken dat ik het hem straks eens vraag.
Vorig jaar, werkende bij een bloemist die ook kleine groentenplantjes verkocht, dacht ik 'awel, ik ga weer er aan beginnen'.
Dus ik maakte het stuk weer helemaal onkruidvrij, spitte het om tot blaren toe, kocht en placeerde worteldoek, plantte plantjes en...
... kwam op een ochtend beneden, keek uit het raam, en zag in haar moestuintje.... NIKS!
ALLES weg, met de grond gelijk gemaakt, verdwenen, gone, vanished.
U vraagt zich ongetwijfeld af wat er zich die bewuste nacht had afgespeeld.
De dag voordien was ik, samen met de kinderen, nog naarstig in de weer geweest met groentjes en kruiden water te geven. Ik had nadien mijn handen vol tijdens het opruimen van het gietgerief, en Connor bood zo lief aan om het hekje achter me dicht te doen. (Charmant ventje he, van nu al ;) )
Helaas heeft Connortje soms last van het 'tweelinkerhandensyndroom', en was het hekje niet goed dichtgedaan.
Daar hebben onze moestuinterroristen dan ook gretig gebruik van gemaakt...
'Wie, zegt u???', hoor ik u al luidop denken.
Ziehier
Mag ik u voorstellen, Kaat (de achterste konijn) en Victor (de voorste, vanzelfsprekend).
Deze foto dateert van enkele jaren geleden, en ondertussen ziet kleine Victor (toen waren we echter nog overtuigd dat het een zij was, genaamd Lientje. En dit had dan ook gevolgen, maar dat is een geheel ander verhaal) er zo uit:
En ja, hij is er zelf op geraakt.
Ik heb er een week lang over gemokt, maar daar hadden die beesten geen oren naar. (Heddem??)
Toen poging 2. En een paar weken later, hadden slakken alles verwoest.
Ondertussen was het plantmoment verstreken, en heb ik het zo gelaten.
Dit jaar gaan we het nog maar eens proberen.
Maar met hulp.
Van onder andere, de moestuingod himself.
Om te voorkomen dat de terroristen dit jaar weer hun slag kunnen slaan, hebben we nog een trucje in onze mouw, maar daarover volgt later meer. Wegens 'het is nog niet helemaal klaar'.
Cezaar zit het alvast helemaal zitten.
(Eigenlijk kan het hem geen moer schelen, de boeken lagen gewoon in zijn hoekje in de zetel. Dus kruipt hij er maar gezellig bij/op. Kattenlogica, toch?)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten